Maak kennis met Els, de bezielster van
de multi-disciplinaire pijnpraktijk
'Pijn in beweging'
Wie ben je?
Ik ben Els Van Den Noortgate. Ik ben kinesist en runningtherapeut. Daarnaast ben ik ook echtgenote en moeder van drie tieners. Voor de rest ben ik iemand die houdt van bewegen, natuur, cultuur en reizen. Ik kom oorspronkelijk uit Linden, quasi Leuven dus. Ik heb ook mijn studies in Leuven gedaan, aan het Sportkot. Dat houden van cultuur en van Leuven, zorgde er ook voor dat ik uiteindelijk, intussen ongeveer een jaar geleden, hier op de Keizersberg ben terechtgekomen.
Wat doe je in Keizersberg?
Ik zocht al een tijd naar een plek om een eigen praktijk te starten. Een stille, rustige locatie met veel groen was belangrijk voor mij. Daarnaast hou ik ook van authentieke plekken en dat vooral bleek een moeilijke: in Leuven vind je rond het centrum veel moderne of industriële gebouwen die (voor mij althans) weinig ziel hebben. Tot ik vorig jaar rond deze tijd hier in het park aan het wandelen was en bij mezelf dacht “hier ben ik nog niet gaan aankloppen!”. Ik wist op dat moment nog niet dat Keizersberg hier was, maar dat veranderde dus snel.
In februari startte ik hier dan uiteindelijk Pijn in Beweging: een interdisciplinaire praktijk rond pijn. Als kinesist was ik uiteraard al langer bezig met pijn, maar ik droomde ervan om er diepgaander mee aan de slag te gaan. Het doel van de praktijk is om een meer complete aanpak en begeleiding te bieden aan mensen met aanhoudende klachten. Er zijn veel mensen die goed blijven functioneren met langdurige klachten maar evengoed vormen bepaalde klachten voor anderen een hindernis om te doen wat ze graag zouden willen. Die mensen krijgen het gevoel dat ze beperkt worden in hun kunnen. Klachten kunnen heel breed zijn: het kan gaan aanhoudende pijn of spanning, langdurige vermoeidheid, trauma’s, enzovoort.
Verschilt de aanpak van Pijn in Beweging met hoe je vroeger te werk ging?
Wat ik vroeger vooral moeilijk vond, was multidisciplinair werken in samenwerking met verschillende praktijken. Iedere praktijk heeft zijn eigen specialiteit maar het is om tal van redenen moeilijk om van je eigen eilandje af te komen. Er is dan ook vaak weinig tijd om contact te nemen met elkaar. Met Pijn in Beweging wil ik dat doorbreken door een aantal mensen bij elkaar te brengen die elk vanuit hun eigen discipline een stukje van de puzzel bijdragen. En ik merk nu, sinds de laatste maand, dat we effectief doorverwijzingen beginnen te krijgen voor die interdisciplinaire aanpak. Mensen die doorverwezen worden omdat ze gebaat zouden zijn bij een combinatie van bewegingstherapie en psychotherapie, bijvoorbeeld.
Sinds ik hier begon, zijn er al vier collega’s bijgekomen: twee van hen kende ik al, twee anderen heb ik pas leren kennen. Tot nu vallen die samenwerkingen héél erg goed mee! Hugo is runningtherapeut. Hij geeft wandel- en looptherapie met de bedoeling om mensen die verhinderd worden om regelmatig te bewegen, toch in beweging te krijgen. Dana is net als ik kinesist. Veerle is psychotherapeut. En Flora, die binnen een maand start, is diëtist. Want de manier waarop ons lichaam met voeding omgaat, speelt immers ook vaak een rol. Mensen met aanhoudende pijn hebben zo ook wel eens last van een prikkelbare darm bijvoorbeeld.
De meest complete benadering van een klacht loopt volgens het biopsychosociaal model. Dat wil zeggen dat er biomedische aspecten zijn, maar ook psychologische en sociale factoren die medebepalend kunnen zijn voor de klacht en het genezingsproces.
Wat is voor jou een bijzondere plek in of rond de abdij?
‘s Ochtends de Keizersberg beklimmen en het gebouw zien opdoemen heeft iets zeer imposant. Je voelt je klein en wordt er wat stil van. Hetzelfde effect dat een berg ook op mij heeft.
De grootte van het gebouw, de geschiedenis en het verhaal erachter maken het hier toch een bijzondere plaats om te werken. Ik hoop vooral om nog heel veel andere plekjes te ontdekken maar ook in deze ruimte, waar ik werk, voel ik mij heel goed.
Welke verrassende of verrijkende ontmoetingen heb je hier al gehad?
De diversiteit aan mensen die hier dagelijks rondloopt, is wat mij betreft wel uniek en met weinig andere werkvloeren te vergelijken. De groep hier in Keizersberg is heel heterogeen qua leeftijd, achtergrond, jobs en interesses. Wat iedereen wel gemeenschappelijk heeft, is dat ze graag op een plek als deze willen zitten en dat ze graag in contact treden met andere mensen: een heel mooie basis om vanuit te starten.
De meest opvallende ontmoetingen zijn misschien wel de ontmoetingen met de paters – dat vind je volgens mij écht nergens anders. ‘s Morgens vroeg sla ik wel eens een praatje met hen en dan is mijn dag meteen goed gestart. Ze zijn oprecht geïnteresseerd en staan open voor contact: uniek.
Wat motiveert en inspireert je in je werk?
Moeilijke vraag! Ik ben (en word) echt gedreven om ‘s ochtends op te staan en met veel goesting aan mijn werk te beginnen. Ik ben al 24 jaar kinesist maar doe het nog steeds even graag. Volgens mij schuilt mijn drijfveer vooral in het werken mét mensen en de wens dat iemand ontdekt dat die meer kan dan dat die zelf denkt. Het is een samenwerking: we gaan daar samen naar op zoek vertrekkende vanuit de specifieke vraag van die persoon.
Ik ben ook vaak thuis – terwijl ik met totaal andere dingen bezig ben – nog aan het nadenken over bepaalde patiënten. Ik kan soms wel iemand “meenemen” naar huis. Afstand zorgt soms voor een déclic en een mogelijke oplossing of inzicht dat je daarvoor nog niet had.
Ook tussen de collega’s onderling is er veel contact: we sturen elkaar regelmatig berichten om ideeën of plannen van aanpak uit te wisselen. Werk loopt door en da’s tegelijkertijd ook een valkuil. Op elk moment van de dag kunnen er mails, telefoons of berichten binnenkomen. Dat is soms heel veel en ik probeer er ook altijd meteen op te antwoorden. Voor mij werkt het tot nu toe wel goed om zo’n dingen meteen af te handelen, dan zijn ze ook uit mijn hoofd. Maar ik moet mezelf daar eigenlijk continu in bevragen: “ben ik privé en werk voldoende aan het scheiden?”.
“Werken in focus” wat is dat voor jou?
Dat heeft vooral met rust te maken: voor mij geen drukke muziek tijdens het werken dus. Ik kan het ook heel ambetant vinden als ik niet efficiënt werk: het moet vooruitgaan. Ik wil niet continu afgeleid worden dus de omstandigheden moeten meezitten: niet te veel prikkels om me heen. Ook de omgeving is belangrijk: ik wil er mij goed voelen. En dat is hier zeker het geval.
Hoe ontspan je?
Ik spreek graag af met vrienden om iets te eten of voor een concert. Ik lees veel en graag, hou van muziek luisteren en vertoef graag in de natuur.
Tijdens mijn vakanties ga ik op reis: da’s een must, zonder reizen zou ik ongelukkig worden. Liefst zijn die reizen zo avontuurlijk mogelijk – ook daar zit de goesting om vooruit te gaan. Het gebeurt zelden dat we ergens langer dan twee nachten op dezelfde plaats blijven. Ik ben ook heel graag bezig met die reizen te plannen, da’s al de helft van het plezier. In juli gaan we met het gezin én met de rugzak naar Albanië. “Beweging” is ook een steeds terugkerend element, ook nu gaan we een aantal dagen op trektocht.
Wat hoop je de komende tijd te realiseren?
Binnenkort breiden we nog verder uit! In juni komt er een nieuwe collega bij en breiden we de praktijk ook uit met een extra kamer hier op de gang. En dat is eigenlijk al heel wat, wetende dat we pas in februari begonnen. Op dit moment hebben we genoeg werk met wat we aan het nastreven zijn: het oprichten van een interdisciplinaire praktijk. Ik hoop in dat kader dan ook dat onze interne samenwerking alsmaar vlotter verloopt en dat we elkaar nog meer en beter kunnen aanvoelen om uiteindelijk nog meer mensen te kunnen begeleiden.
Meer info over de pijnpraktijk van Els vind je op www.pijninbeweging.be