Maak kennis met de unit-heads van de studentenresidentie Keizersberg
In deze editie: Michelle en Heline van de oostvleugel
De studentenresidentie van Keizersberg bestaat uit 5 gangen: drie in de westvleugel, één in de zuid- en één in de oostvleugel. In elke gang wonen tussen de 14 en 24 studenten. Ze hebben elk een eigen kamer maar delen het sanitair en de keuken. Daar kunnen ze hun potje koken, elkaar ontmoeten of activiteiten organiseren. Om het samenleven gesmeerd te laten verlopen zijn er per gang 2 unit-heads: twee studenten die het sociale leven op de gang in de gaten houden, koesteren, verzorgen en activeren. In de westvleugel zijn dat Wout en Arthur (W1), Marthe en Marvin (W2), en Kyrill en Tibo (W3). Yossarian en Laure zijn de verantwoordelijken in de zuidvleugel; en Heline en Michelle nemen de functie van gangverantwoordelijke op aan de oostkant van de abdij. Die twee laatsten stellen we in deze editie aan u voor. In volgende afleveringen komen ook nog Kyrill en Tibo aan het woord. Maar hoe dan ook kan je ze allemaal samen zien op bijgaande foto.
Met zijn vijven op kot
‘Wij zijn Michelle en Heline’, steken de twee jonge vrouwen van wal. ‘Wij kennen mekaar nog niet superlang, maar raakten bevriend met elkaar aan de KULAK. Vorig academiejaar behaalden we daar allebei onze bachelor geneeskunde. In Kortrijk kan je (meestal) alleen een bachelordiploma halen binnen een bepaalde studierichting. Nadien moet je voor je master naar Leuven. Zo kwamen wij hier terecht. We zijn eigenlijk met een groepje van vijf vrienden. We wilden kost wat kost samen op kot.’
‘Ik had in Kortrijk al in een gemeenschapshuis gewoond’, gaat Heline verder. ‘Dat gemeenschappelijke leven vond ik wel leuk, en zo groeide het plan om met ons vijven iets te zoeken. Omdat we dachten dat het niet zo makkelijk zou zijn om iets te vinden, zijn we heel vroeg in het vorige academiejaar al beginnen zoeken. We hoorden dat er hier op Keizersberg nieuwe kamers zouden bij komen. Dat was onze kans, dachten we. En dus kwamen we in oktober al op bezoek om te kijken of het ons hier zou bevallen. Toen we alle vijf overtuigd waren, hebben we Tristan werkelijk gestalkt om zeker te zijn dat we hier alle vijf in dezelfde gang zouden terecht kunnen. En, oef, het is gelukt!’
Geneeskunde is ons ding
‘Wij studeren allebei geneeskunde’, gaan de twee meisjes verder. ‘Ik vond wetenschappen altijd al leuk en boeiend’, vertelt Heline, ‘en ik wilde ook graag iets sociaals doen met mensen. Aan die beide criteria komen geneeskundestudies tegemoet. Ik wilde eigenlijk al van in de lagere school dokter worden, maar ik dacht dat ik niet verstandig genoeg was omdat mijn punten toch niet zó goed waren. Maar toen ben ik eens echt beginnen studeren, en constateerde ik dat het allemaal wél lukte.’
‘Dat sociale is ook voor mij een motiverende factor’, zegt Michelle. ‘Ik zorg al van kleins af aan graag voor mensen. Wanneer ik klein was, hielp ik mijn oma bijvoorbeeld heel graag. Van in het 3de-4de middelbaar had ik dan ook echt mijn zinnen gezet op geneeskundestudies. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar ik heb het gehaald, en nu zit ik dus al in mijn master.’
‘Waar we uiteindelijk met onze opleiding zullen terecht komen, is nog niet helemaal duidelijk’, vertellen ze beiden nog, ‘maar zeker is dat het een job moet zijn waar je veel contact hebt met mensen.’ ‘Ik wil geen specialist zijn die alleen maar met technische onderzoeken bezig is,’ zegt Michelle. ‘Misschien word ik wel huisarts. Het liefst zou ik werken met oudere mensen. Daar heb ik al ervaring in, want ik doe elk jaar vakantiewerk in een rusthuis.’ ‘Ook voor mij is dat sociale essentieel,’ sluit Heline aan. ‘Ik wil met patiënten een traject kunnen gaan, waarbij het essentieel is om te luisteren naar hun problemen. Ik wil tijd kunnen maken voor mijn patiënten en met hen stapsgewijs naar oplossingen zoeken. Of dat als specialist zal zijn of als huisarts, is mij nog niet duidelijk.’
Graag verantwoordelijkheid nemen
Waarom zijn jullie unit-head geworden?, wil ik weten. ‘Ik was vorig jaar op kot ook al kotverantwoordelijke’, zegt Heline. ‘Ik ben iemand die graag leiding en verantwoordelijkheid neemt. Misschien is dat deels ook uit perfectionisme: ik heb graag dat de dingen in orde zijn en als verantwoordelijke ben je daar uiteindelijk … verantwoordelijk voor.’
‘Iemand moet het doen’, vult Michelle nog aan. ‘Het is ook geen grote taak: zorgen dat iedereen in de Whatsapp-groep van de gang zit, vriendelijk zijn tegen je kotgenoten, in de gaten houden dat er een goed contact is tussen iedereen. Ik vind het bovendien leuk om berichtjes te sturen’, zegt Michelle nog lachend. ‘Wij hebben de taken onderling alvast verdeeld: ik hou vooral het sociale luik in het oog, en Heline bekommert zich vooral om de eventuele technische issues.’
Cool dat hier zoveel gebeurt
‘We zijn heel blij dat we op Keizersberg terecht gekomen zijn’, vertellen Heline en Michelle nog. ‘We zitten natuurlijk niet in het centrum van Leuven en in die zin missen we de echte Leuven-ervaring wel een beetje. Maar het is hier wel een hele fijne plek. Op onze gang in de eerste plaats: we organiseren misschien niet zoveel sociale activiteiten, maar in onze keuken zit je nooit alleen. Je komt altijd wel iemand tegen. En de pingpongtafel in onze keuken heeft de jongens alvast aangezet tot wedstrijdjes tegen elkaar.’
‘Onze vriendinnen vinden het hier echt cool. De architectuur van het gebouw is natuurlijk fantastisch; wij zitten echt in de abdij en onze bezoekers kijken altijd de ogen uit als ze door de gangen lopen. Er is hier ook altijd wel iets te doen. De reeks Moresnet die nu op TV loopt is hier opgenomen. We zitten dan letterlijk te kijken wat we herkennen van het gebouw. Het is ook leuk dat hier zoveel verschillende mensen samen zitten die zoveel uiteenlopende dingen doen. Dat maakt het interessant. En als we onze venster opentrekken, zitten we meteen in het groen van het park. Da’s mooi als het gesneeuwd heeft en het is vooral ook heel handig als je ’s zomers wil gaan lopen.’
‘De berg is en blijft een opgave,’ lachen de meisjes nog, ‘maar voor Gasthuisberg, waar wij les hebben, is het ideaal. Wij zitten al op hoog niveau en kunnen gewoon vlotjes naar het ziekenhuis en onze aula’s fietsen.’
Wij van Labora zijn alvast heel dankbaar voor het engagement van de unit-heads. Zij maken mee de warmte van het samenleven op Keizersberg uit, een troef die wij heel belangrijk vinden. Dank je wel, dus, Heline en Michelle. En samen met hen: dank je wel Laure en Yossarian, Wout en Arthur, Marthe en Marvin, en Kyrill en Tibo.