Maak kennis met Rachael,
kunstschilder op Keizersberg
Op de eerste verdieping van de zuidvleugel, onder de studentenkamers, heeft Rachael onderdak gevonden. Rachael is schilder. In schildersoutfit, quasi met het penseel in de aanslag, ontvangt ze mij in haar schildersatelier. Rachael is Britse en kwam in 2010 in België aan. Sedertdien woont ze in Leuven.
Rachael in Keizersberg
Vóór ze in Keizersberg terecht kwam, had Rachael een atelier in de gebouwen van Marie Thumas. Toen ze daar niet langer terecht kon, keek ze uit naar een nieuwe plek. Thuis schilderen is immers geen optie – ‘de verf waarmee ik werk, heeft een te sterke geur en dan riekt het hele huis er naar’, zegt ze. In Keizersberg vindt ze een nieuwe thuis – ‘it feels right here’. Ze houdt van het concept van Keizersberg, ze houdt van de abdij als gebouw en omgeving. Op één of andere manier herinnert Keizersberg haar immers aan de artschool waar ze haar opleiding kreeg (de Chelsea School of Art). Ook die huisde in een monastiek-achtig gebouw, waar een community van heel diverse mensen samenwerkte en -leefde. De omgeving en het opzet van de school gaf haar een familie-achtig gevoel; je was deel van die familie en tegelijk kon je je eigen weg gaan. Er was een vruchtbare osmose tussen wat er binnen en buiten het gebouw gebeurde.
Dat herkent ze in Keizersberg; ook hier ontmoet ze een democratic community van bewoners, gebruikers, gasten en medewerkers van allerhande achtergrond, kunde en pluimage. ‘Ik hou ervan met iedereen goed op te schieten’ zegt ze, ‘ik bevind me graag in dat soort gemeenschappen terwijl ik toch ook heel erg op mezelf ben’.
Inspirerende plek
‘De omgeving waarin ik werk is heel bepalend voor wat ik doe’, stelt Rachael. Ze voelt dat ze op Keizersberg good work gaat maken. Niet alleen de omgeving, maar ook de mensen die ze hier ontmoet, inspireren haar daartoe. Met de kunstenaars die op de 2de verdieping van de Annex wonen, is een klein (wat je zou kunnen noemen) kunstenaarscollectiefje aan het ontstaan. ‘We inspireren elkaar’, zegt Rachael. Ik probeer iets uit; laat dat zien aan de andere kunstenaars; zij geven feedback en tips; zo kom ik op het spoor van andere mensen die met gelijkaardige dingen bezig zijn; dan zie ik plots iets interessants bij één van de monniken; en zo raak ik verder in mijn eigen werk. Heel bevruchtend allemaal’. Het initiatief is pril en staat nog in de kinderschoenen, maar het is alleszins veelbelovend én er zijn heel wat plannen voor de toekomst.
Geïnspireerd werken
Wanneer je het atelier van Rachael binnen komt, valt je blik meteen op de vele schilderijen – sommigen nog in aanzet, anderen volledig afgewerkt. ‘Wat inspireert je bij je werk?’, vraag ik. ‘I am painting my life’, zegt Rachael. ‘Wat belangrijk was en is in mijn leven vormt de achtergrond en inspiratiebron voor mijn werk. De idealen die belangrijk waren in mijn tienerjaren (ecologie, rechtvaardigheid, verwondering, …) zijn dat nu nog altijd. Ik heb een, zo zou je kunnen zeggen, idealistische kijk op de wereld; ik hoop nog altijd dat things will get better. Van die kijk op de wereld getuigt mijn werk.’ Vervolgens wijdt ze mij in in enkele van haar schilderijen.
Op de schildersezel zie ik een schilderij in aanzet van een astronaut. Dat maakt deel uit van een reeks rond astronauten die ze aan het maken is. ‘Toen ik 11 was, keek ik op de BBC naar de vlucht van Apollo 8’, zegt ze. ‘Na de uitzending ging ik naar buiten, keek naar de sterren en de hemel en besefte dat er op dat moment drie mensen naar de maan aan het vliegen waren. Een ongelofelijk opwindende ervaring was dat!’ Het meest frapperende van die maanreis was de reflectie erover achteraf: ‘They went to the moon and what they discovered was the earth’. Daar en toen werd een zaadje voor de ecologische beweging geplant, een zaadje dat ook bij Rachael vruchtbare grond vond.
Uit haar schilderijenarchief haalt Rachael vervolgens een portret van Father Daly, die ze schilderde met een zakdoek wuivend in de hand. Father Daliy moet je situeren in de burgeroorlog in Noord-Ierland. Hij probeerde, te midden van de gruwel en het geweld van The Troubles, in Derry, wuivend met zijn zakdoek het leven te redden van een zeventienjarige jongen die onder vuur was komen te liggen. ‘Father Daly’, zegt Rachael, ‘symboliseert voor mij compassion en het opnemen voor de underdogs. Hij belichaamt wat religie zou moeten zijn. Ik heb het ook voor underdogs’, zegt ze. ‘Mij vind je ook aan die kant van het maatschappelijk spectrum.’ Het portret van Father Daly maakt deel uit van haar serie ‘The last of England’ waarin ze expressie wil geven aan the nasty underside of British history.
Een schilderij dat er zit aan te komen, is dat van monnik Dirk Hanssens. ‘Waarom wil je hem portretteren?’, vraag ik. ‘Dat doe ik uit respect.’, zegt Rachael. ‘Ik ben niet traditioneel gelovig, maar ben wel spiritueel. Ik leef vanuit een awareness dat het niet vanzelfsprekend is dat er iets is en niet niets. Ik ben gevoelig voor het mysterie van de werkelijkheid en ik heb respect voor mensen, zoals monniken, die dit belichamen in hun levenswijze. Daarnaast ben ik ook gewoon dankbaar dat ik mede door toedoen van de monniken hier op Keizersberg een plek heb kunnen vinden.’
Als een pijl uit een boog
‘Wat doe je om te ontspannen?’, sluit ik af. Prompt haalt Rachael pijl en boog boven. ‘Dan ga ik boogschieten’, zegt ze, terwijl ze met kracht een pijl afschiet die wat verder op in de gang in een rechtopstaande matras terecht komt. En hoewel ze ondertussen het boogschieten uit veiligheidsredenen gestaakt heeft, droomt ze toch nog van het oprichten van een boogschuttersclubje dat onder de middag ergens op een veilige manier haar pijlen zou kunnen afschieten. Misschien een nieuw idee voor Keizersberg: een staande of liggende wip in de tuin, en een reeks pijlen om als de energie op is de boog letterlijk te laten ontspannen?. 😊